Umiejscowienia dokonuje się na wniosek osoby zainteresowanej. Nie dzieje się to z urzędu czy automatycznie, tzn. placówka dyplomatyczna nie zgłasza w polskim urzędzie faktu urodzenia przez obywatelkę polską dziecka za granicą. Rodzic(e) mogą ten fakt zgłosić we właściwym urzędzie stanu cywilnego w Polsce osobiście, za pośrednictwem osoby upoważnionej lub konsula.

Odpis aktu urodzenia/małżeństwa/ zgonu, wydany przez urząd w USA z dołączoną klauzulą Apostille oraz tłumaczenie na język polski. Potrzebny będzie również wniosek, pełnomocnictwo, dokumenty tożsamości oraz akty stanu cywilnego do uzupełnienia lub sprostowania aktu, który zawiera zbyt mało danych. Dodatkowe informacje odnośnie umiejscowienia zagranicznych aktów stanu cywilnego w Polsce można znaleźć na stronie internetowej Konsulatu Rzeczpostpolitej w Chicago lub Ambasady w Waszyngtonie.

Głównym dokumentem jest orzeczenie rozwodowe wydane przez sąd w USA. Przepisy polskie wymagają by na tym dokumencie widniało poświadczenie prawomocności. Kolejnym dokumentem jest odpis aktu małżeństwa. Do odpisów wydanych w USA należy dołączyć Apostille, a następnie je przetłumaczyć. Zależnie od wymogów sądu, który będzie orzekać o uznaniu rozwodu zagranicznego za obowiązujący w Polsce mogą być również potrzebne: wniosek, odpisy aktów urodzenia małoletnich dzieci, pełnomocnictwo, itp.

Rozwody wydane przed 2009 rokiem podlegają uznaniu przez sąd, natomiast te wydane po 2009 uznają urzędy stanu cywilnego.

W USA przeważnie stanowi ono osobny dokument, dlatego prosząc w sądzie o wydanie uwierzytelnionego odpisu orzeczenia rozwodowego należy poinformować urzędnika, że dokument idzie za granicę i poprosić o dodanie, za dodatkową opłatą, poświadczenia prawomocności.

Jest to uwierzytelniony odpis dokumentu, potocznie nazywany oryginałem, który otrzymujemy w urzędzie. W rzeczywistości oryginał metryki urodzenia lub postanowienia sądowego przechowywany jest w księgach lub aktach urzędu. Do ręki dostajemy odpis, uwierzytelniony podpisem i pieczęcią urzędnika. Zwykła „copy” to po prostu kserokopia.

Tak, od czasu wprowadzenia tzw. paszportów biometrycznych, każdy musi złożyć wniosek paszportowy osobiście.

Dawno temu w przekazywaniu wniosków paszportowych pośredniczyły różne biura. Obecnie nie ma już takiej możliwości, ponieważ przy składaniu wniosku paszportowego są pobierane odciski palców.

Potwierdzenia posiadania polskiego obywatelstwa dokonują urzędy wojewódzkie.

Wniosek o potwierdzenie posiadania polskiego obywatelstwa składa się do urzędu wojewódzkiego. Można to zrobić bezpośrednio lub za pośrednictwem Konsulatu RP.

Nie, urodzenie w Polsce (lub samo umiejscowienie aktu urodzenia) nie jest jednoznaczne z posiadaniem polskiego obywatelstwa.

Nr PESEL jest odpowiednikiem amerykańskiego numeru Social Security. Jego nazwa pochodzi od bazy danych numerów ewidencyjnych: Powszechny Elektroniczny System Ewidencji Ludności.

Posiadanie paszportu nie łączy się z obowiązkowym zameldowaniem w Polsce. Polski paszport mogą posiadać osoby, które mają adres zamieszkania za granicą.

W Stanach Zjednoczonych Apostille wydaje urząd sekretarza stanu, w którym wydano dany dokument. Przykładowo, do metryki urodzenia wydanej w Nowym Jorku nie można starać się o Apostille w Chicago, Illinois - urzędem właściwym w tym przypadku jest Sekretarz Stanu Nowy Jork.

Apostille w Chicago wydaje na poczekaniu Urząd Sekretarza Stanu, Index Department pod adresem: 17 N. State Street, Pokój 1030, 10-te piętro Chicago, IL 60602 Tel: (312) 814-2067

Tak. W Illinois podanie o poświadczenie dokumentu można pobrać na stronie internetowej sekretarza stanu 17 N. State Street Chicago, IL 60602 lub: 111 E. Monroe, Springfield, IL 62756

Oprócz odpisów aktów urodzenia, małżeństwa i zgonu, Apostille dołącza się do postanowień sądowych, w tym orzeczeń rozwodowych, świadectw i dyplomów szkolnych, oświadczeń i pełnomocnictw, na których widnieje podpis i pieczęć notariusza publicznego.

Tak, w przypadku, między innymi, oświadczeń, pełnomocnictw i świadectw szkolnych prawidłowy podpis notariusza publicznego i czytelny odcisk pieczęci jest bardzo ważny. Sekretarz stanu sprawdza, czy dana osoba jest notariuszem i na tej podstawie wydaje poświadczenie, że przedstawiony dokument sporządzono w danym stanie USA.

Każdy stan reguluje to inaczej. W Illinois treści dokumentów składanych do poświadczenia klauzulą Apostille nie trzeba tłumaczyć. Urząd sekretarza stanu Illinois sprawdza jedynie dane i podpis notariusza lub urzędnika podpisującego dokument, a nie treść dokumentu.

W przypadku urzędowo wydanych odpisów aktów urodzenia, małżeństwa i zgonu, postanowień sądowych, itp., które podpisał i opieczętował wydający je urzędnik.

Nie. Notariusz publiczny w USA poświadcza wiarygodność podpisu, złożonego w jego obecności przez osobę, której tożsamość ustala na podstawie okazanego dokumentu. Uprawnienia notariusza w Polsce są dużo szersze: może on dokonywać aktów notarialnych dotyczących obrotu nieruchomościami, spadków, darowizn, czy umów. Tytułu notariusza w Polsce może używać absolwent prawa, który pomyślnie zakończył dwu i pół roczną aplikację notarialną, a kolejne trzy lata przepracował na stanowisku asesora notarialnego.

W przypadku dokumentów składanych w urzędach w USA (tłumaczeń z języka obcego na język angielski) notariusz publiczny poświadcza podpis tłumacza. Pieczęć i podpis notariusza nie zaświadczają poprawności tłumaczenia, są one jedynie stwierdzeniem tego, że tłumacz dokumentu własnoręcznie go podpisał. Notariusz publiczny nie uwierzytelnia podpisu złożonego przez tłumacza przysięgłego, który podbił tłumaczenie swoją pieczęcią.

Tłumacz przysięgły jest uprawniony do: 1. sporządzania i poświadczania tłumaczeń z języka obcego na język polski, z języka polskiego na język obcy, a także do sprawdzania i poświadczania tłumaczeń w tym zakresie, sporządzonych przez inne osoby; 2. sporządzania poświadczonych odpisów pism w języku obcym, sprawdzania i poświadczania odpisów pism, sporządzonych w danym języku obcym przez inne osoby; 3. dokonywania tłumaczenia ustnego.

Wykonywanie zawodu tłumacza przysięgłego reguluje ustawa o zawodzie tłumacza przysięgłego.

Tłumacze przysięgli są wpisani na listę tłumaczy, ich uprawnienia można sprawdzić na stronie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości.

Tak. Tłumacze przysięgli otrzymują pieczęć urzędową z Mennicy Państwowej. Jest to okrągła pieczęć z imieniem i nazwiskiem tłumacza, wskazaniem języka obcego dla jakiego został ustanowiony oraz numerem, pod którym wpisano go na listę tłumaczy Ministerstwa Sprawiedliwości.

Tłumacz uczestniczący w postępowaniu sądowym w USA zostaje zaprzysiężony przez sędziego jedynie na okres trwania postępowania. Nie nabywa on w ten sposób uprawnień tłumacza przysięgłego w rozumieniu polskiej ustawy o zawodzie tłumacza przysięgłego.

Każdy tłumacz opracowuje swój cennik usług. Przeważnie dokumenty standardowe, np. odpisy aktów stanu cywilnego mają jedną ustaloną cenę. W przypadku dokumentów niestandardowych, np. orzeczeń rozwodowych, korespondencji, kontraktów, itp. tłumacz nalicza stawkę za stronę dokumentu (o okreslonej liczbie znaków) lub stawkę za słowo.

Tłumaczenia specjalistyczne, prawnicze i techniczne są droższe niż tłumaczenia tekstów ogólnych, dlatego, że łatwiej jest przetłumaczyć zdanie: „Kochani Rodzice! Bardzo za Wami tęsknię i nie mogę się już doczekać powrotu do domu” niż zdanie: „Według przyjętego kryterium, czasy retencji pików z roztworu próbki środka nie powinny różnić się od średnich czasów retencji pików materiału porównawczego”. Na cenę tłumaczenia również wpływa ilość stron, termin realizacji, czytelność druku, itp.

Członkiem ATA może zostać każda osoba, która jest zainteresowana zawodowym wykonywaniem pracy tłumacza.

Nie. Numer nadawany przez ATA to jedynie numer członka w tej organizacji, nie łączy się on ze specjalnymi uprawnieniami.

Samo zapisanie się do ATA nie wymaga zdania egzaminu językowego. Członkowie, którzy chcą oficjalnie potwierdzić swoje umiejętności językowe mogą zdawać egzamin pisemny w swojej parze językowej, np. z języka angielskiego na język polski. Po pomyślnym zdaniu egzaminu, uzyskuje się status członka certifikowanego (ang. ATA-certified).

Tłumacze certyfikowani zdali egzamin z tłumaczenia w swojej parze językowej. Utrzymanie statusu tłumacza certyfikowanego wymaga od nich nie tylko rzetelności w pracy zawodowej, ale również stałego szkolenia zawodowego w postaci np. uczestnictwa w kursach i konferencjach tłumaczeniowych.

Lista członków zrzeszenia ATA jest dostępna na stronie internetowej. Przy nazwisku członków certyfikowanych widnieje niebieski znaczek „ata”.

ATA wprowadziło pieczęć poświadczającą uprawnienia tłumaczy certyfikowanych w 2011r. Jest to pieczęć okrągła z imieniem i nazwiskiem tłumacza, jego parą językową (np. z języka polskiego na angielski) oraz numerem certifikacji. Pod owalem pieczęci widnieje napis: „Verify at www.atanet.org/verify”, zachęcający do sprawdzenia, czy tłumacz przystawiający pieczęć ma status tłumacza certyfikowanego.

Nie, numer certyfikacji nie pokrywa się z numerem członkowskim.

Niezupełnie. Są to różne rodzaje uprawnień. Tłumacz przysięgły zdaje egzamin w Polsce i składa przysięgę wobec Ministra Sprawiedliwości. Jest on osobą zaufania publicznego i w pracy zawodowej obowiązują go zasady określone w Kodeksie Tłumacza Przysięgłego. Uprawnienia tłumaczy certifikowanych przez ATA są uznawane w Stanach Zjednoczonych oraz innych krajach anglojęzycznych, a zasady postępowania określa ATA Code of Ethics and Professional Practice.

Nie. Szkoleniem i egzaminowaniem tłumaczy ustnych w USA zajmują się różne organizacje lub instytucje, zależnie od branży, w jakiej pracuje tłumacz. Przykładowo, tłumaczy sądowych egzaminuje National Center for State Courts (NCSC) za pośrednictwem swoich stanowych przedstawicielstw lub zrzeszenie National Association of Judiciary Interpreters and Translators (NAJIT), natomiast tłumaczy medycznych National Council on Interpreting in Health Care (NCIHC).

Tak, tłumacz pisemny dokonuje przekładu tekstów pisanych, ma czas na znalezienie odpowiedniej terminologii, dopracowanie zdań, poprawienie ewentualnych błędów, tak by tłumaczenie jak najwierniej oddawało treść i styl oryginalnego tekstu. Od tłumacza ustnego wymaga się szybkiego zrozumienia tekstu mówionego i równie szybkiego przekładu na język obcy, bardziej liczy się więc tutaj praktyczna znajomość obu języków i umiejętność ustnej komunikacji.